„Þar sem háir hólar
hálfan dalinn fylla“
ljek í ljósi sólar,
lærði hörpu að stilla,
hann, sem kveða kunni
kvæðin ljúfu, þýðu,
skáld í mun’ og munni,
mögur sveita-blíðu.
Rjett við háa hóla,
hraunastalli undir,
þar sem fögur fjóla
fegrar sljettar grundir,
blasir bær við hvammi
bjargarskriðum háður;
þar, til fjalla frammi,
fæddist Jónas áður.
Brosir laut og leyti,
ljómar fjall og hjalli.
Lækur vætu veitir,
vökvast bakka halli.
Geislar sumarsólar
silungsána gylla,
þar sem háir hólar
hálfan dalinn fylla.
