„Þar sem háir hólar

hálfan dalinn fylla“

ljek í ljósi sólar,

lærði hörpu að stilla,

hann, sem kveða kunni

kvæðin ljúfu, þýðu,

skáld í mun’ og munni,

mögur sveita-blíðu.

 

Rjett við háa hóla,

hraunastalli undir,

þar sem fögur fjóla

fegrar sljettar grundir,

blasir bær við hvammi

bjargarskriðum háður;

þar, til fjalla frammi,

fæddist Jónas áður.

 

Brosir laut og leyti,

ljómar fjall og hjalli.

Lækur vætu veitir,

vökvast bakka halli.

Geislar sumarsólar

silungsána gylla,

þar sem háir hólar

hálfan dalinn fylla.