Gagntekinn, hrifinn, utan við mig enn
af æsku þinnar fyrstu munarkossum
ég finn í hjarta ást og ótta í senn
slá undurlega saman heitum blossum.
Þú ert svo björt, svo ung og blíð og góð,
önd þín er gljúp sem mjúk er höndin ljúfa.
En ég á dökkt og órótt ólgublóð,
og ungur sló ég sigg á mína hnúa.
Það stingur mig í hjartað eins og ör:
Felst, ef til vill, í bylgjum sálar minnar
eitthvað, sem kynni að setja fingraför
á fagurhreinan spegil sálar þinnar.
