Er sólin hnígur hægt í djúpan sæ
og höfuð sitt til næturhvíldar byrgir,
á svalri grund, í golu þýðum blæ
er gott að hvíla þeim, er vini syrgir.
Í hinnstu geislum hljótt þeir nálgast þá,
að huga þínum veifa mjúkum svala;
hver sælustund, er þú þeim hafðir hjá,
í hjarta þínu byrjar ljúft að tala.
Og tárin, sem þá væta vanga þinn,
er vökvan, send frá lífsins æðsta brunni;
þau líða eins og elskuð hönd um kinn,
og eins og koss þau brenna ljúft á munni.
Þá líður nóttin ljúfum draumum í
svo ljúft, að kuldagust þú finnur eigi,
og fyr en veiztu röðull rís á ný,
og roðinn lýsir yfir nýjum degi.
