Nú hef ég fundið það, er suðræn Saffó
söng um í fornöld, og svo margoft síðan
titraði’ og brann í muna og á munni
manna og svanna.
Nú hef ég fundið yndissára eldinn
æðarnar fylla, streyma gegnum brjóstið,
þrengjast sem eldregn út um kné og sköfnung,
afl fara’ úr kálfum.
Þornaði munnur, andköf brjóstið engdu,
er ég þig, Hrefna, leit í fyrsta skipti.
Fannst mér sem eldmynd innst úr sjálfs míns hjarta
út væri gengin.
Síðan ég friðlaus leita þín og þrái
þig. Ó, hve lengi skal ég funda bíða?
Hvar ert þú, dís, sem líkt og leiftur birtist?
Lát mig þig finna.
