Ef einhver sveinn mjer segir:
„Jeg svanna leit svo fríðan,
að allar yfirstígur“,
þá óðar hrekk jeg saman.
Og ef hann síðan segir:
„Hún sýndist átján vetra,
var ljós og ljett á fæti“,
þá lemst um í mjer hjartað.
Og ef hann enn þá segir:
„Svo ástblítt hló hún til mín“,
þá kreppist á mjer knefinn
og kippast allir vöðvar.
En haldi hann svo áfram:
„Og hár í fljettum glóði“,
þá lyptir loksins bjargi,
sem lá á hjarta mínu.
Því meyjan mín hin bjarta
ei meiðir fegurð þannig,
að hár í fljettur fjötri.
Í frjálsum lokkum bylgjast
það gullið henni’ um herðar
og háls og rjóðar kinnar.
