Strikum yfir stóru orðin,
standa við þau minni reynum.
Skjöllum ekki skrílsins vammir,
skiljum sjálfir, hvað vér meinum.
Fleiprum ei, að frelsi höfum,
fyrr en sjálfir hugsa þorum.
Segjum ekki, að vér hlaupum,
er í sömu hjökkum sporum.
Frelsið er ei verðlögð vara,
veitist ei með tómum lögum.
Það er andans eigin dóttir,
ekki mynd úr gömlum sögum.
Enginn verður frjáls, þótt fari
feiknahring í tjóðurbandi.
Mýldur fúnum trúar taumum
teymist hvergi frelsisandi.
Hugsið eigi, að það nægi
efst á blaði ,,frelsi” stafa.
Háleit orð, sem heimskir fleipra,
hefna sín og verða’ að klafa.
Gjálfurandinn sæði sáir.
Sumar líður. Fólkið trúir.
Væntir eikur upp þar spretti.
Allt um haust í netlum grúir.
Ryðjum akur! Arfann slítum
upp með hleypidóma rótum.
Hismin út úr útsáðstrogum!
Allt, sem sáð er, kanna hljótum.
Byrjum innst í eigin hjarta,
allt, sem sáð er, kanna hljótum.
Gjálfurfræin út úr anda,
út, með gamals þrældóms rótum.
Burt með holu hismisorðin,
hrokareiging, froðuspenning.
Burt með raga skríldóms skjallið!
Skiljum heimsins sönnu menning.
